موضوع تصویب قانون جهت افشای جزئیات مذاکرات، خبری بود که هفته گذشته پایگاه اینترنتی واشنگتن فری بیکن آنرا بر خروجی سایت خود قرار داد.
بر این اساس نمایندگان مجلس نمایندگان آمریکا در حال آماده کردن قانونی هستند که دولت اوباما را وادار خواهد کرد به کنگره درباره پیشرفت برنامه هسته ای ایران و تبعیت کردن یا نکردن این کشور از توافقنامه موقت هسته ای گزارش دهد. این لایحه به نظر می رسد فشار قانونی به کاخ سفید برای مبادله اطلاعات و نظارت بر توافق ایران است که دولت اوباما متن این توافق را در مکانی سری نگه داشته است.
در این لایحه علاوه بر موظف ساختن باراک اوباما به ارایه گزارش پیرامون توافقات برنامه هسته‌ای ایران حتی در مسایل جزئی، در باره هر نوع توافق نهایی با ایران ، باید کنگره از آن اطلاع یابد.
اما روی دیگر سکه و طرف دیگر این ماجرا که دولت جمهوری اسلامی ایران است گویا برنامه بازی خود را به گونه ای دیگر می خواهد اجرا کند.
رییس دیپلماسی دولت یازدهم ماه گذشته در جلسه کمیسیون امنیت ملی مجلس دعوت شد و در این جلسه به هیچ وجه درباره جزئیات مذاکرات ژنو صحبتی نکرد که موجب نگرانی اعضای کمیسیون امنیت ملی هم شد؛ ظریف در این جلسه اعلام کرد حاضر است استیضاح و برکنار بشود اما جزئیات مذاکرات را فاش نکند!
ظریف همچنین در این جلسه می‌گوید که در شورای عالی امنیت ملی توافق شده که جزئیات مذاکرات را نگویند!
رفتارهای مسوولین دولتی ایران در قبال نگرانی های مجلس می تواند نمایان گر بی اعتمادی قوه مجریه به قوه مقننه باشد قوه ای که خواستگاه و اراده ملت است.
دولت اوباما درصدد استفاده از تمام ظرفیت داخلی خود برای مذاکره با ایران است و در صورت نیاز هنگامی که مذاکره با ایران را بی نتیجه و یا بخواهد از ایران باج بگیرد تیم مذاکره کننده را تهدید به افشای محتویات توافق نامه می کند و برای آن هم دلیل قانونی بیان می کند.
اهرم فشاری که هم اکنون در دست آمریکا است می تواند در اختیار مسوولین کشورمان نیز باشد مسوولین دولتی مسیر یک طرفه ای را برای خود ترسیم کرده اند که در آن راه برگشتی نیست چرا که در صورت تدبیر می توانستند مانند دستگاه حاکمیتی آمریکا راه های متنوعی باز کنند.
استفاده دولت از جریان های دلسوز نظام برای بالا بردن قدرت چانه زنی و همچنین تنوع دادن در مذاکرات برای استفاده از ظرفیت های داخلی، برای زیر بار نرفتن زیاده خواهی های طرف غربی می تواند برای دولتی ها، هم باعث جذب جریان های منتقد دولت در این زمینه باشد که در نهایت باعث افزایش همگرایی در داخل خواهد شد و هم اهرم فشاری باشد در قبال سیاستهای آمریکا . به عبارت بهتر تقابل به مثل و پاسخی باشد به اقدام اخیر کنگره آمریکا. به طور مثال فارغ از مثبت بودن و یا نبودن همایش دلواپسان توافق نامه ژنو در تهران ، وزیر خارجه ایران بهتر بود برای استفاده از این فرصت و پتانسیل موجود از آن برای خط و نشان کشیدن علیه طرف مقابل استفاده کند تا اینکه بخواهد در تریبون مجلس به انتقاد از افراد حاظر در همایش بپردازد چرا که ظریف مرد شناخته شده دنیای سیاست است و می داند دلواپسی با دلواری باعث پیشبرد منافع ملی خواهد بود.
به نظر می‌رسد رئیس دستگاه دیپلماسی کشورمان نیز باید برای خنثی سازی اهرم فشاری که قرار است از سوی آمریکا تنظیم شود تدبیری کند و قانونی در مجلس به تصویب نمایندگان برسد که در آن در صورت پافشاری آمریکا برای مطالبات غیرقانونی و یا کارشکنی، مفاد توافق نامه از سوی ایران منتشر شود.
